Mely Blog | Pek Bi' Kişisel Blog

Bir ay içerisinde olağan üstü durumlar dışında elimden birçok kitap geçiyor bunların hemen hepsini instagram sayfamda paylaşıyorum ancak blog sayfasına genelde çok sevdiğim, çok etkilendiğim, bende iz bırakan kitapları yazmayı tercih ediyorum ki burayı kendim için daha nadide bir halde tutabileyim.

Alırken buraya yazmayı hiç tahmin etmediğim, tamamen merak ettiğim için aldığım fakat okurken defalarca bırakıp ''offff be!'' dediğim, içimin yer yer parçalandığı yer yer de umutlandığı bir kitaptan bahsetmek istiyorum şuan size.

İçimdeki Müzik.

Nedenini bilmiyorum ancak Timaş yayınları değil Timaş Gençlik bölümünde yayımlanıyor bu kitap. Bence bırakın çocuk ya da genç kitabı olmayı, yediden yetmişe herkesin ama herkesin hayatının iki parçasında da okuması gerektiğini düşündüğüm bir kitaptı.

Farkındalık, farklılık, uyum, bireysellik, toplumsal baskı, ayrımcılık gibi öyle çok geniş bir yelpaze üzerine kurulmuş bir kurgu söz konusu ki... Üstüne ne yazsam boş.

Kitaptan bahsetmek gerekirse eğer kahramanımız Melody adında dünyalar güzeli bir kız. Henüz çok küçük, ilkokul öğrencisi. Fakat talihsiz bir doğum süreci geçirmiş ve beyin kanaması geçirerek engelli kalmış. Konuşma, yürüme, hareket etme, yemek yeme gibi birçok yetisini yitirmiş. Hal böyle olunca tekerlekli sandalyede hayatını idame ettiren Melody insanlarda nedeni bilinemeyen şekilde ''hareket edemiyor, aklı da almıyor, anlamıyordur'' diye bakıyor. Oysa Melody her şeye hakim olmakla birlikte her şeyi anlıyor ve aynı sınıfı paylaştığı sınıf arkadaşlarından da aslında çok daha iyi durumda.

Onun hayatını değiştiren olay Melody'nin kendi engellerine kolaylık sağlayacak bir sandalye türünü bulmasıyla değişiyor aslında. Böylelikle ilk defa içinde yıllarca tuttuğu kelimeleri dışarı vurma şansına sahip oluyor.

Ve ilk kullandığı kelime ne oluyor dersiniz?

''Merhaba anne. Merhaba baba. Sizi seviyorum...''

Kendini herkese kanıtlamak için bulduğu olanaklardan birisi de katıldığı bilgi yarışması oluyor Melody için. Burada önyargılarla ayrı, arkadaşlarıyla ayrı mücadele etmek zorunda kalan Melody aynı zamanda da kendiyle büyük bir savaş veriyor. Kitap bu kurgunun içinde şekilleniyor ancak öylesine muazzam ve samimi bir şekilde aktarılmış ki verilmek istenen mesaj...

Engelli olmak bir eksiklik değildir. Onları farklılaştırmak ya da kendilerini eksik hissettirmek onların hayat yoluna bariyer olmaktan öteye gidemez. Ancak el uzatmak onları topluma ve hayata kazandırmak konusunda muazzam bir anahtardır. Bunun için bu tarz kitaplar sürekli okutulmalı, zorbalık dolu bu yaklaşımlar da yerini gerçekçi bir doğrusallığa bırakmalı diye düşünüyorum...

Çok, çok ama çok beğendim.

Yürekten tavsiye ederim!

Sevgiyle ve kitapla kalın,

Mely

Dün itibariyle ikinci doz Covid aşımı olup, süreci şimdilik tamamladım. Ben iki aşıyı da BionTech oldum. Bu aşıyı seçmemin özel bir sebebi yoktu aslında, hem kronik hastalığımın olmasından ötürü hem de eşimin üniversitede öğretim görevlisi olmasından riskli bir gruba gireceğimizi düşündüm Eylül ayı itibariyle. Bu nedenle kronik hastalara daha çok BionTech önerildiğini takip ettim basında. Başka bir sebebi de yoktu özetle (:

İlk doz aşıdan sonra 3 gün kadar iki günü yoğun olmakla birlikte kolumda ağrıyla geçirdim süreci. Onun dışında hiçbir sorun yaşamadım. Ne halsizlik, ne başka bir durum.

Ancak ikinci doz.

Ah o 2. doz!

Aslında olacaklara eşimden hakimdim çünkü kendisi de ikinci dozdan sonra çok ağrılı ve ateşler içinde bir ertesi gün geçirdiğinden ben de kendimde bu duruma kesin gözüyle baktım zira kendimi ve bünyemi tanıyorum.

Öyle de oldu.

Ertesi sabah bir uyandım ki, her yerim ağrıyor. Kalktım, salona ineceğim ama o merdivenleri inemedim, basamaklardan adım atamadım bir türlü... O nasıl bir ağrı!

Bir iki saat içinde de ateş ve ateşe bağlı bir bulantı ile hepten çöktüm. Düşmeyen bir ateş olduğundan bir süre sonra da yanına baş ağrısını kattı. Migreni olan birinin baş ağrısını anlatmama gerek yoktur. Yaşayan bilir... Eşim o gün sabaha kadar nöbet tuttu. Havluların biri geldi, biri gitti. Soğuk su şişeleri, buzlar... Garip bir şekilde aşıdan kaynaklanan ateş 38 ila 38.5 arasında kalıyor. Daha fazla yükselmemekle birlikte soğuk kompreslerle de pek düşmüyor. Çok tuhaf bir durum. Ancak ben eşimde yaşadığımız için gerek duymadım ama eşimde süreci bilmediğimiz için acile gitmiştik. Orada da söylediler, ikinci doz aşı sonrası çok fazla görülüyormuş. Belirtiler aynen covid gibi olduğundan tedbir amaçlı covid testi de yaptılar eşime. Belki fark etmeden bulaştı ve üstüne aşı mı oldu tespit etmek adına.

Ertesi gün uyandık, eşimde hiçbir şey yok. Bir gün önce bir kez olsun yattığı yerden kalkmayan, su dışında tek bir şeye ağzını değdirmemiş adam o değilmiş gibiydi.

Ve ne komiktir bende de böyle oldu. Gece 12'ye kadar kendimi o duvardan o duvara vurdum. Bir ara ağrıdan, baş dönmesinden, sıkıntıdan ağladım hatta. Sonra gece yarısı içimde bir sıkıntı oldu, sonra üstüme su dökmüşlercesine bir ter attım. 1 dakika içinde bir anda açıldım. Ayağa kalktım, eklem ağrım yok.

Başımı salladım, ağrı yok. Gözlerimi oynattım, yok başım da dönmüyor. İşte böyle bir şey :)

Aşılama belki evet tek başına %100 bir koruma sağlayamaz ama sürecin daha kontrollü ilerlemesine %100 fayda sağladığı kesin.

Aşı bizim hastalık geçirme ihtimalimizi ortadan kaldırmakla birlikte bizim bir başkasına bulaştırma durumumuzu da minimalize ediyor. Aşı bireysel değil, toplumsal bir çözüm özetle...

Ben artık aşılar ile ilgili her kafadan çıkan sese kulaklarımı kapadım. Varsayımlar, ihtimaller... Neticede ne olacağını uzun vadede hepimiz göreceğiz. Ama maske ve mesafe ile birlikte aşıyla güçlendirmek istedim.

Aşının getireceği olumlu tablolar ekonomiden tutun, vaka ve ölüm oranlarına kadar her şeyi de beraberinde olumlamaya başlayacak. Mevzu bahis sağlık ve hayatta kalma mücadelesi ise bunu politikleştirmeyi, aşı çağrılarına muhalefet olmayı da doğru bulmuyorum. Hayat bu kadar çevir kazı modunda ilerlemiyor, daha realist yaşayabilmeliyiz bence... Ön yargı kılıçlarını indirerek mesela. Daha evrensel ve aynı zamanda daha bireysel bakabilmeliyiz pencereden.

Aşı olalım, olmayan herkese süreci anlatıp destek olalım. Bu süreci bireysel değil toplum olarak kontrol altına alabiliriz.

4 sezondan oluşan, 4. sezon ile birlikte de üzülerek belirtmeliyim ki final yapan canım dizim Atypical'ı bitirdim. Ancak bitirdikten sonra içimde öyle büyük bir boşluk oluştu ki gelip burada yazacak kadar hazır hissedemedim kendimi.

Atypical aslında içerik olarak gerçekten hayatın içinden, can damarından bir konu işliyor. Otizmli Sam Gardner'ın sosyal hayatında ve eğitim hayatında karşılaştığı sorunları izlediğimiz, izlerken onunla üzülüp onunla heyecanlanan izleyiciler haline geliyoruz, kesin bilgi :)

Otizm konusunda verdiği en güzel mesajlardan birisi de doğru eğitim ve etkili iletişim ile otizmin bir geri kalmışlık ya da hastalık olmadığıydı bence. Çünkü otizmli bir bireye ''özürlü'' yaftası yapıştıran insanların bu davranışı onların olası sosyalleşme ihtimalini de katlediyor. Bu bireyler yine aynı şekilde bilinçsiz, anlayışsız çocuklar yetiştiriyor ki bunlar da sınıflarında Sam gibi çocuklara zorbalık yapıp, tamamen sindiriyor...

Dizinin temelinde hep iletişim, ailesel ilişkiler var. 4 sezon boyunca otizmli bir gencin harika bir hayal gücünün olduğuna şahit oldum. Rengarenk bir kalbinin olduğuna aynı zamanda... Bu yüzden bu diziyi hiç unutmayacak olmakla birlikte Sam Gardner'ı çok özleyeceğim. Onun bakışları, endişe halinde saçının bir tutamını çekip durmasını, odasında delice tur atmasını, yeni evinde de küvete oturmasını... Harikaydın Sam Gardner!

Aynı zamanda oyunculuk konusunda da çok başarılı olduğuna kefil olabilirim. Öylesine güzel, öylesin gerçekçi bir rol yeteneği vardı ki, acaba gerçekten mi? demedim değil.

Özetlemek gerekirse; bilinçlenmemiz gerek.

Donanmamız gerek gerçeklere karşı.

Eğitmeliyiz kendimizi,

Kalbimizi...

Ve yetiştirdiğimiz çocukları.

Ve bu diziyi de izlemeliyiz bence. Aile ilişkileri, otizmli bireylerin eğitim süreci, sosyal yaşantısı hakkında çok gerçekçi bilgiler veren dizinin herkese çok şey katacağına şüpheniz olmasın.

İzleyin, izletin.

Seni özleyeceğim Sam.

Seni de özleyeceğim Elsa.

Ve senin o kaçamak gülüşlerini de Doug.

Ve senin o güçlü duruşunu Casey.

Hoşçakal Gardner ailesi!

Görsel kaynak için; tıklayınız...

Bundan seneler seneler önce annem Avon'dan Far Away parfüm almıştı bana. O günden birkaç ay öncesine kadar sekmeden kullandım o parfümü. Bence o koku Europha parfümün müadili gibiydi ki bu yüzden dönüşümlü kullanıyordum. Üçüncü daimi kokum da Yves Rocher So Elixir'di. Fakat fiyat politikalarına tepki amaçlı uzun süre alışveriş yapmadım oradan. Neyse ki bu saçmalığa bir dur dediler.

Her neyse....

Bir parfüm bana ortalama 1 ay gittiği için (en fazla) çantama atmak için Yves Rocher'ye girdim geçen hafta. İki parfüm satın aldım, diğerini de 800 TL'yi geçen bir alışveriş yapınca yanında hediye verdiler ˆˆ

So Elixir benim önceden de kullandığım, kalıcılığını çok beğendiğim, özellikle giysi üzerinde muazzam bir kalıcılık sağladığına emin olduğum EDP türü bir parfüm. Ben odunsu, ağır kokuları sevdiğim için tam benlik ama çok ağır diyemem tabi parfüm için.

CUIR DE NOIR ise benim ilk kez kullandığım, orada bakınca çok beğendiğim, çikolata ve baharat karışımı bir kokusu olan, orta kalıcılık ve ağırlık konusunda da bu kadar yoğun içeriğe rağmen hafif orta bir EDP parfüm. Kesinlikle missss! ˆˆ

Monoi ise bana hediye verdikleri ancak tek kelimeyle bayıldığımmmmm bir koku oldu. Kalıcılık, hafiflik ve ferah bir koku olmasına rağmen bu ay sonunu bulmadan biteceği aşikar. O kadar harika kokuyor ki. İşin ilginç yanı ürün EDT değil, EDP. Ama kesinlikle yaz kış kullanılacak bir parfüm oldu benim için.

Yves Roche markasını gerçekten parfüm konusunda seviyorum. So Elixir benim yine bebeğim olmaya devam edecek. Bundan sonra mobil uygulama ve online siteden bol bol stok yapacağım kısmetse.

Hafif, temiz koku sevenlere Monoi'yi kesinlikle tavsiye ederim. Baharatlı, yoğun sayılan bir koku arayanlara da şüphesiz Elixir tavsiyemdir.

Yves Rocher'den başka ürünler de aldım. Onları da ayrı bir başlık ve yazı altında toplayıp paylaşacağım kısa zaman içerisinde. Şimdilik mis kokan günler! :)

Aslında gecikmiş ancak anca zaman bulabilmiş olduğum bir Edirne macerasını da buraya bırakmak istiyorum hatıra olarak.

Edirne bize ortalama 50 kilometre. Kendi yaşadığımız şehirde aradıklarımızı bulamıyor olmamızdan ötürü çoğu zaman ihtiyaç alışverişleri için Edirne yollarına düşüyoruz. Hem gezip, hem keyifle zaman geçirirken öte yandan da ihtiyaç alışverişlerini tamamlamış oluyoruz.

Bu sefer işler biraz farklıydı. Eşim bir hafta kadar önce Xiaomi Note8 Pro'dan Samsung Note20 Ultra'ya geçiş yaptı. Telefonun muazzam oluşu bir yana dursun özelliklerine de ayrıca tutulduk. Samsung'un oturmuş alt yapısını çok seviyorum. Akıllı saatim, tabletim, tablet klavyem, telefonum hep Samsung'dur bu yüzden. Bir dönem Xiaomi deliliği yaşamış olsam da yine döndüm dolaştım Samsung kapısını çaldım.

Neyse...

Edirne'ye gittik. Kahvaltı için klasik mekanımıza oturduk. Eşim masadan kalktı ATM'ye uğrayacağım diye sonra döndü geldi. Kahvaltımızı ettik derken mause bakalım diye girdiğimiz Teknosa'da çalışanla anlaşan eşim bu sizinmiş diyerek telefon kutusunu getirdiğinde dilim tutuldu zaten. Kutuya, eşime, eşime, kutuya derken elimde eşimle eskiden olduğu gibi rengine kadar birebir aynı telefonla çıkarken buldum kendimi.

Bu ara ikiz bebeler gibiyiz :) aynı tablet, aynı saat, aynı telefon... Seviyorum ama bu durumu. Keyifli bir yanı var.

Ardından AVM'de biraz dolaştık. Tatil için bulunan eksikleri aldık. Güzel bir yemek yedik ve D&R'a kendimizi ateşledik. Güzeeeeeeeeeeeel bir kitap alışverişi yaptım ayrıca. Neden anlamadım hala ama hiç fotoğraf çekmedim Edirne'de. Ama aldığım kitapları evde fotoğrafladım ve onu da buraya bırakacağım. Belki ilginizi çeken bir kitap olur diyerek ˆˆ

Ben tatil planı yapalım deyip tatil yerleri bakarken hatta kendimce belirkerken 5 ay öncesinden her şeyi ayarlamış eşimin arkasına düşüp yola koyulacağız birkaç gün içinde. Onun telaşı var şuan.Öte yandan değiştirdiğim koltuk takımlarımın gelmesini, bayram öncesine yetişmesini umuyorum ama bir kaos olacak gibi duruyor. Hayırlısı artık :)

Ayrıca fark ettim de tablete klavye aldığımdan beridir çok daha rahat, her an bog yazabilir hale geldim. Benim gibi sürekli tabletle gezen herkese tavsiyemdir klavye. Gerçketen bilgisayardan farksız, taşıması ve kullanımı muazzam kolay ve güzel.

Şimdilik aklıma gelenler bunlar.

Umarım hepinizin keyfi yerindedir. Yakın zamanda bazı blog sakinlerinden mail adlım, beni merak edenler olmuş. Hiç gitmedim aslında sadece her yaz olduğu gibi bu yaz da tamamen kilit bir şekilde yoğun geçiyor zamanım. Koşturması, yorulması derken gün nasıl bitiyor anlamıyorum çoğu zaman... Kışın her saniye buralarda dolaşır dururum artık.

Cümlelerimi tamamlayıp, yeni bir anımı daha buraya iliştirirken cümleten herkese gönlünce bir gün diliyor ve kaçıyorum ˆˆ

Görseli evin terasından çektiğim, baktıkça içimi okşayan o anı buraya iliştirerek başlayacağım yazacaklarıma. Düzensiz hayatın beni nasıl zorladığından... Düzenli hayatın ise ruhuma nasıl iyi geldiğinden bahsedip, gideceğim.

Evet, durumum tam olarak bu. Eşyam yan durmasın, çamaşır öyle asılmasın gibi takıntılarım hiç olmadığı gibi günümü dolu dolu geçiremediğim ya da saat öğleni geçip akşmaüstüne vurmuş ve ben kayda değer bir şey yapamamışsam eğer bu beni mod olarak dibe vurdurmaya yetiyor. Kendime ya da eşimle kendimize ayırdığımız zaman dilimine verdiğim kıymetin ve zaman kıstasını iyi değerlendirmek gayesinde olduğumdan bu durum istediğim gibi ilerlemediğinde motivasyon olarak oldukça düşük bir şekilde kapatıyorum o günü.

Bir süredir olağanüstü şartlar sebebiyle düzenimden tamamen uzak, keyifsiz bir gün geçiriyordum. Fakat şuan yanımda ajandam, birazdan içini dolu dolu dolduracağım okuma etkinlikleri notlarımı alacağım. Ardından yeni gelen dizilerimi izleyip gece doyasıya kitap okuyacağım. Bu satırları ise terasta, hafif rüzgar eşliğinde, yanımda çayımla birlikte yazmanın huzurunu yaşıyorum. Az önce ise ektiğim domateslerin filizlenme süreçlerini kontrol edip sulamalarını da tamamladım. Evet, şuan istediğim sürece ulaşıyorum sanırım...

Her şey dakikası dakikasına uysun gibi bir çaba değil benimki. Böylesi insanı daha çok yorar zaten. İlacım sekmeden aynı saatte içilecek, kitap okurken telefonu başka odada sessiz modda bırakıp o keyfi muhakkak ruhuma yaşatacağım. Kahvemi içip bir bölüm dizime mutlaka bakacağım... Akşam olunca günlüğümü karalayıp blog sayfamda dolaşacağım gibi ufak ama kendimi iyi hissettiren şeyler yapacağım. Bu da zor değil. Ayrıca bugün sağlıklı beslenmeye de geçtiğime göre... Kendime güvenimi kazanma startı verdik diyebilir miyiz? Bence evet!

Uzun süredir panik atak ve anksiyete ile mücadele veren ve oldukça iyi yol kat ettiğimi hisseden yine ben... Bu emeklere dört elle sarılacağım bundan böyle. 2 kere dip noktasına ulaştığım için artık ''kendini sev'' mottosunun önemini de çok daha iyi biliyorum.
Kitaplar insanı iyileştirir...
Müzik insanı iyileştirir...
Dizi ve filmler arasında dinlenmek insanı iyileştirir.
Ve en güzeli;
AŞK insanı sapasağlam yapabilir!

Uzun zamandır buralarda yoktum. Yoğun geçen günler, koşturmacalı zamanlar, dalgın bir kafa derken gözüm hep buralarda olsa da şöyle tüm içtenliğim ile yazmak nasip olmamıştı.

Şimdi geldim. İçimde tatlı bir heyecan, garip bir duygusallık ile...

2 kedim var benim.

2 ve 3 yaşlarında.

İkisini de sahiplendim. Doğal olarak satın alınarak sahip olunan kedilere hiç sıcak bakmıyorum. Genetiği ile oynanarak sadece insanların görsel zevklerine (!) göre uyarlanan ticari canlardan ziyade sokaklarda kendini koruyamayan sayısız kedi sıcak bir yer, bir kap mama ve sevgiye muhtaç.

Yaşadığım şehrin Hayvanları Koruma Derneği ile iletişimdeyim ve dernek başkanı çok sevdiğim bir ablam aynı zamanda. Oğlum Aybars'ı kendisinden almıştım, evinin önünde bağırırken bulmuştu onu perişan halde. Bana yolladı fotoğrafını, ne diyorsun diye. Ertesi gün de gittim aldım kuzumu.

Geçen gün instagram hesabında annesi ölmüş 1 haftalık bir bebek geldiğini yazmış, sütten kesilince yuva arıyoruz diyerek. Zaten hepsinin hikayesi ve yaşam savaşı beni kahrediyor ama annesi ölmüş 1 haftalık bir bebeği okuyunca içim bir garip oldu. Hemen yazdım, ben alayım diye. Ne yazık ki iki gün sonra melek olduğu haberini aldım.

O esnada yanlış hatırlamıyorsam 5 tane kedi yuva arıyordu. Ne hikmetse hepsi de tekir. Çünkü tüyleri daha uzun olan, renkleri daha farklı olan kedilerin hepsi saniyeler içerisinde yuva bulurken tekir kedilere karşı genel bir duruş var, hep sona kalıyorlar... Birisi bizim eski evin oradaki anne kedinin yavrusu diğeri de Zena olmak üzere iki kıuzuyu da böylelikle almış oldum. İkiside henüz emdiği için sütten kesilmesini bekliyordum.

4. gün öncesine kadar...

Ayzena, küçük kardeşinin viral göz enfeksiyonundan kapmış, sol gözü de kapanmış. Bebek kedilerin bağışıklık sistemleri çok düşük olduğu için viral enfeksiyon onlarda sonuçları kötü biten etkiler bırakabiliyor. Kiminde ölümcül dahi olabiliyor. Dernek başkanı aradı, gelip alabilir misin en azından evde daha iyi bakılır diye. Hemen alıp doktorumuza koştuk, açık konuştu. Gözünü kaybedebiliriz, böyle bir ihtimal de var ama biz kaybetmemek için savaşacağız diye. O kadar kedi baktım, o kadar kedi tedavi ettim de kendi kuzum olunca diken üstünde kaldım günlerce. Gözünün görmemesi hiç sorun değildi çünkü amacım zaten bir can kurtarmaktı benim. Ama o kadar küçük ki dünyayı görsün, onu seven ailesini görsün istedim. Acı çekmesin, hiç üzülmesin diye. 28 günlük şuan henüz. Ve hala biberonla süt emiyor sadece. Uyuyor, uyandığında müthiş aç bir şekilde beni çağırıyor ve sesi inanılmaz huzur veren bir tınıyla sütünü emiyor.

Şuan ben bu satırları yazmaya başladığımda, o uyuyor.

Birazdan uyanacak, içeriden seslenecek. Çok acıkmış bir şekilde sütünü içecek. Biliyorum :)

Gözü bence çok iyi.

Gerçekten bir gelişim kaydetmiş durumdayız ancak iğneleri henüz bitti, ilaçları henüz tamamlandı. Önemli olan önümüzdeki 10 günlük dinlenme sürecini yeniden nüksetmeden tamamlamak. Çünkü viral hastalıklar içeriden geldiği için o enfeksiyon tamamen kurumadıysa bir yerlere tutunuyor mutlaka. Henüz kuyruğunu bile havada tutamayan, kuru mama yutamayan, süte ve sevgiye muhtaç, paytak paytak yürüyen bu kızın verdiği savaşa hayran kalmamak ne mümkün?

Öyle çok seviyorum ki onu.

Ellerimle besledim, hayata tutunsun diye dualar ettim hep. O kadar küçük ki, vücut ısısı, pamuk ile tuvalet teşviki, süt saatleri, sütü reddetme direncini kırma çalışması, uyku alanı oluşturmak derken kırk parçaya bölünüyor insan. Ve sonucunda tek bir şey istiyor görmek. HAYATA TUTUNMAK.

10 günü inşallah atlatır da doktorumuz artık tamam derse evde de salacağım. Viral enfeksiyon olduğu için şuan kedi odasında tek başına yaşıyor. Uyandığı zamanlarda kucağımda ve sürekli yanımda ancak uyku zamanlarında götürüyorum odaya. Evdeki diğer çocuklarla temas etmesi şimdilik yasak.

Ve sen.

Bu yazıyı okuyorsan...

Dua et olur mu? Bu hayat savaşını kazanmanın bir parçası ol...

İyi ki geldin kızım.

Ay kızım, Ayzena'm.

Güzel yüzlü, pamuk kızım.

Seni çooook seviyorum!

Kendimi bildim bileli çok okıuyan biri oldum. Öyle ki çocukluğumdan başlayan ve bugün hala devam eden bir durumdur yolculuk esnasında tüm yazıları, afişleri okumak...

Okuma hızıyla ilgili hiçbir sıkıntım da olmadı esasen. Çünkü ben hemen okuyup hemen bitirmek için okuyan biri olmadım hiç. Nasıl keyif alıyorsam öyle okuyorum. Kimi zaman 50 sayfa da okuyorum kimi zaman 350 sayfa da. Bu biraz zaman durumuma ve kafamın doluluk durumuna bağlı olarak değişiyor.

Bir arkadaşımdan öğrendim böyle bir kurs olduğunu. Merak ettim, biraz okudum, araştırdım. En fazla bir işe yaramaz, bir bakalım dedim. Aslında çok etkili olduğunu şu birkaç günde daha net farkına vardım. Amaç aslında okuyarak daha seri, daha verimli bir okuma sağlamak. Temelinde de aslında bir ip ucu ya da kestirme yok. Tamamen göz kaslarını daha aktif ve çalışır hale getirip, daha verimli kitap okumayı hedefliyordu kurs.

Çok açık söylemek istiyorum fikrimi, hiç mantıklı bulduğumu söyleyemem. Ama katılım sağladığım için sık sık tekrar ederek arkasında durmaya çalıştım aldığım kararın. Verilmiş egzersizleri de sürekli tekrar ettim.

Bugün biraz kitap okuyayım dedim. Bir baktım normalde 20 sayfa okuyacağım sürede 60 sayfayı tamamlayınca (küçük puntolu boşluksuz bir kitaptan bahsediyorum) durumu farkına vardım. Gün içerisinde okuduğum edebiyat dergileri ise bunu bariz anlamam için bir diğer fırsat olmuştu.

Burada temel aslında iç sesi baskılamak. İç sesi tamamen ortadan kaldırmak elbette mümkün değil ancak onu minimum düzeye indirmeniz halinde okuma hızınız otomatik olarak zaten artıyor. Üstelik anlamak konusunda da değişen bir şey olmuyor. Gerçekten daha dolu, daha çok odaklanarak okuyan biri haline geliyorsunuz.

Özetle şunu demek istiyorum, verimli bir okuma sağlamak, zamanı iyi yönetmek istiyorsanız eğer, bu kurslara bir göz atın. Kaybedecek pek bir şey yok ancak istediğinize erişirseniz kazanacak çok şeyiniz olduğu da aşikar...