İki Entrika Bir Düğün - İsmail 

Duygu - ''Bekir candı, Ali kandı, Sedat aşktı...''

Kimliksiz

‘Onu göremese de iyi tanıyordu. O, “Kimliksiz”di.’

Kendimi bildim bileli dostluğa, arkadaşlığa, bilimum tüm insan ilişkilerine saygım oldu. İnsanların ortak duyguları paylaşıp bunlardan bir bağ oluşturması kadar güzel ve kıymetli ne vardır bu dünyada, bilmiyorum. 
Fakat ben artık yavaş yavaş kendi kabuğuma çekilip, o kabuğun da derinliklerinde yaşamayı sever hale geldim. Şimdi bazıları okuyunca ''buldumcuk'' diyecek belki ama eşim dışında da pek kimsenin varlığını kendimde zorunluluk görmedim hiç. Oysa bu sevginin yeterliliğinden, aşkın kalkanlaşan sıcaklığından kaynaklanıyor.
Elbette dostluk kavramına da insanın ihtiyacı vardır ancak yaşadıklarım, gördüklerim, duyduklarım... İşte tüm bunlar beni o doğru dostluğu arama isteğinden men etti. Bir süre sonra menfaat ilişkisine dönen, bir noktadan sonra sen bunu yaptın, ben de bunu yaptım mantığında kalıplaşan fikirler, samimiyeti samimiyetsizlikle çarpmanın öteki adı bende...

Birbirine kızan, kırılan insanların kalplerinin gerçekten kırgınlık ve kızgınlık ile tanışmamış olduğunu, çoğu duyguları da klavye üstünde hissettiklerini düşünüyorum. Bugün kızıp, yarın da ''ben kötü bir insan olamam, hep iyi niyetime yenilirim'' gibi süslü, megolaman bir mantıkla gerçeklerden sıyrılıp iki yüzlülük sularında kulaç atmaya başlıyor.

Sahi, şu insanın ben çok iyiyim ile başlayan, hep iyi niyetimden kaybettim ile devam edip, ben insanlara kırgın kalmaya kıyamıyorum mantığı nasıl  bir karakterin sonucu?

Bir gün çok sevdiğim, yıllar önce de öğrencisi olduğum kıymetli bir öğretmenim konuşurken bana ''dobrasın, seni çiğ çiğ yerler dikkat et'' demişti. O zaman gülüp, ben onları yerim demiştim de... Ne çok yanılmışım.
Bazen açık sözlülük ya da net olmak olumlu değil olumsuz bir özellik haline gelebiliyor.

Ben her şeyin tek, net, belli olanını severim. Bir şey ya siyahtır ya da beyaz. O iş gri olunca benim tadım kaçıyor işte. Genelde de bugün sağdan yarın da soldan esen insanlardan zaman içerisinde uzaklaşıp kopuyorum.

Soy ağacıma dahil olduğu için utanç duyduğum birkaç insan da var bu genellemelerin içerisinde. Yalancılığı kendine kılavuz edinmiş, insanların beyinlerini yalanlarla yıkayıp, yaptıklarına kılıf bulmayı seven, amaçlarından sapmış, hayata dair bir amacı ve hatta faydası kalmamış insanların bugün varlığına çok üzülüyorum. Ama Allah'ın o şaşmayan adaleti değil midir insanların yalan ve hayalarını ayaklarına dolaştırıp gün yüzüne çıkartan? Çok şükür, herkesin gerçek benliklerini gözlerimle gördüm. Bu insanların hepsiyle yollarımı ayırmak beni enerji anlamında oldukça üst seviyelere çıkarttı. 
KUR-TUL-DUM!

Bu yüzden yalnızlığa koskoca bir saygı duyuyorum.
Bugün geldiğimiz noktada gerçekten birkaç dostum, ortalama gün aşırı telefonlaştığım can dostlarım ve eşimle hayatı çok daha güzel bir noktaya taşımayı başardım. Bu beni enerji anlamında da oldukça üst seviyeye çıkarttı. 
Evet, gecenin dördünde yağmurun henüz durduğu, toprak kokusunun burnuma burnuma vurduğu şu günde diyeceğim odur ki; az insan öz insan, öz insan çok huzur!...

Salatalık

Salatalık

İçimdeki Müzik.

''Merhaba anne. Merhaba baba. Sizi seviyorum...''

Cumartesi günü ani bir telefonla apar topar İstanbul'a gittik. Akşamüstü 16:00 aracıyla çıktık, 19:25 gibi İstanbul sınırlarına karışmış oldum bile. O gün biraz yorucu, yoğun ve karmaşık geçmiş olsa da en zoru sıcaklarla mücadele etmekti sanırım. Sıcakları gerçekten sevmiyorum.

Ertesi gün doya doya gezdik eşimle. Özlediğim neresi varsa gittik ve bol bol da alışveriş yaptık. Eşim de sağ olsun istediğim daha üst model tableti ve klavyesini aldı. Hatta şuan oradan yazıyorum blog yazımı :) Bir de yanına akıllı Fit bileklik eklemiş. Şimdi işim korkunç derecede kolaylaştı. Tüm cihazlarımın markası aynı olduğundan hepsini eşitledim, senkronize devam ediyorum. Özellikle bildirimleri saat üzerinden kontrol edebilmek büyük nimet. Onu da bugün yolculukta anlamış oldum ˆˆ

Kitap alışverişi de yaptık ancak ben alacaklarımı internetten aldığımdan dolayı sadece iki kitap aldım. D&R'da bir kitaba ikincisi %60 indirimli olunca yıllar yıllar evel Türkçe öğretmenimin tavsiye ettiği ''Bin Muhteşem Güneş'' ve İclal Aydın'ın son çıkan kitabını aldım. Zaten okunacaklar listem oldukça kabarık. Onları bir ara eritmem gerek fakat görünen o ki bu ara okumak konusunda pek verimli olamayacağım çünkü pandemi sebebiyle 2 senedir hiçbir yere gitmeyen biz yaz bitmeden kendimize güzel bir gezme planı çıkarttık ˆˆ Keyfim yerinde ve her şey istediğim gibi devam ediyor. 

Öte yandan da kendime farklı, klasik modellerin dışında bir koltuk takımı bakıyorum. İçime sinen, güzel bir şey bulabilirsem yaz bitmeden de salonu değiştirirsem her şey şimdilik tastamam! 

Tutun hayata sımsıkı!

Görseli evin terasından çektiğim, baktıkça içimi okşayan o anı buraya iliştirerek başlayacağım yazacaklarıma. Düzensiz hayatın beni nasıl zorladığından... Düzenli hayatın ise ruhuma nasıl iyi geldiğinden bahsedip, gideceğim. 

Evet, durumum tam olarak bu. Eşyam yan durmasın, çamaşır öyle asılmasın gibi takıntılarım hiç olmadığı gibi günümü dolu dolu geçiremediğim ya da saat öğleni geçip akşmaüstüne vurmuş ve ben kayda değer bir şey yapamamışsam eğer bu beni mod olarak dibe vurdurmaya yetiyor. Kendime ya da eşimle kendimize ayırdığımız zaman dilimine verdiğim kıymetin ve zaman kıstasını iyi değerlendirmek gayesinde olduğumdan bu durum istediğim gibi ilerlemediğinde motivasyon olarak oldukça düşük bir şekilde kapatıyorum o günü.

Bir süredir olağanüstü şartlar sebebiyle düzenimden tamamen uzak, keyifsiz bir gün geçiriyordum. Fakat şuan yanımda ajandam, birazdan içini dolu dolu dolduracağım okuma etkinlikleri notlarımı alacağım. Ardından yeni gelen dizilerimi izleyip gece doyasıya kitap okuyacağım. Bu satırları ise terasta, hafif rüzgar eşliğinde, yanımda çayımla birlikte yazmanın huzurunu yaşıyorum. Az önce ise ektiğim domateslerin filizlenme süreçlerini kontrol edip sulamalarını da tamamladım. Evet, şuan istediğim sürece ulaşıyorum sanırım...

Her şey dakikası dakikasına uysun gibi bir çaba değil benimki. Böylesi insanı daha çok yorar zaten. İlacım sekmeden aynı saatte içilecek, kitap okurken telefonu başka odada sessiz modda bırakıp o keyfi muhakkak ruhuma yaşatacağım. Kahvemi içip bir bölüm dizime mutlaka bakacağım... Akşam olunca günlüğümü karalayıp blog sayfamda dolaşacağım gibi ufak ama kendimi iyi hissettiren şeyler yapacağım. Bu da zor değil. Ayrıca bugün sağlıklı beslenmeye de geçtiğime göre... Kendime güvenimi kazanma startı verdik diyebilir miyiz? Bence evet!

Uzun süredir panik atak ve anksiyete ile mücadele veren ve oldukça iyi yol kat ettiğimi hisseden yine ben... Bu emeklere dört elle sarılacağım bundan böyle. 2 kere dip noktasına ulaştığım için artık ''kendini sev'' mottosunun önemini de çok daha iyi biliyorum. 
Kitaplar insanı iyileştirir...
Müzik insanı iyileştirir...
Dizi ve filmler arasında dinlenmek insanı iyileştirir.
Ve en güzeli;
AŞK insanı sapasağlam yapabilir!

 

Uzun zamandır bundan daha çok sevindiğim bir şey olmadı sanıyorum. Sabahlara kadar çalıştığım, çalışıp uyumadan sınavlara gittiğim günlerin ve verdiğim tüm emeklerin sonucunu en düşük notum 87 olarak aldım veeeeee mezunum!

Yapamadıklarımı yaptığım, yapmaya devam etmeyi planladığım her şeyi kimi zaman tam kimi zaman eksik de olsa hayata geçiriyorum ve bunun muazzam hissi bambaşka. Yüksek Lisans yapmak istiyorum. Bu ay ALES sınavlarına hiç zaman kaybetmeden çalışmaya başlayacağım. Yüksek Lisans alanımı tam belirlemiş sayılmam ancak şuan için en sevdiğim ders Pazarlama. Bu alanda ya da ekonomi alanında olur tercihim sanırım. Gerçekten çok heyecanlıyım. İkilediğim diplomaların üstüne bir de Yüksek Lisans yaptım mı, tamamdır. Aslında şöyle üniversite bölümlerine bakıyorum da... Heves ettiğim nice bölüm var. Şu aralar İstanbul Üniversitesi Psikoloji bölümüne merak sarmış olduğumdan bahsetmiyorum bile. Fakat üniversite sınavına bir kez daha gireceğim. Evet :) 

Hoşçakal İktisadi ve İdari Bölümler Fakültesi İşletme Bölümü hayatı.

Hoş gel planlarım, heyecanları ve mutluluklarım. 

Çok şükür, bin şükür.